عاشقانه دستهایش را گرفتم. گرمای عجیبی در سینه جانم را می سوزاند.عطر عجیبی پراکنده بود. حالتی داشتم وصف ناپذیر. گویی توآسمون بودم. به من لبخند می زد و در انتظار جوابش بود. گویی هوش از سرم پریده بود. نبضشو تو دستام حس می کردم. حتم داشتم اون هم همینطوریه. حس می کردم، آسمان،زمین، و همه چیز مال منه . آتیشی تو دلم به پا بود. آتشی بالاتر از زمان و جسم.
تنها چیزی که درونم رو آزار می داد, شرم داشتم تو چشماش نگاه کنم. لیاقتش رو نداشتم. از بی ابرویی،گریه ام گرفت. من کجا و آسمان کجا؟.

.
احساس کردم اون هم گریه می کنه. سرمو بلند کردم, بی اختیار دستمو روی صورتش گرفت و همون طور اشک می ریخت. درکش برایم مشکل بود. این من بودم که باید گریه می کردم
کاش بودند ستاره ها، تابه من حسودی می کردند

نظرات شما عزیزان:

بشار

ساعت8:59---13 دی 1390

[وب سایت] - [ایمیل]

پدر ژپتو به پینوکیو میگفت :
پینوکیو
چوبی بمان !
آدم ها سنگی اند ...
دنیایشان قشنگ نیست ...

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: